تاریخ باستانی ماریجوانا – کانابیس

احتمالا با یکی از نام های شاهدانه، ماریجوانا، گل یا وید آشنا هستید. در این مطلب خلاصه‌ای از تاریخ این گیاه را بررسی خواهیم کرد. ماریجوانا یکی از قدیمی‌ترین پیشنه ها را با انسان دارد. محققان بر این باورند که این گیاه نخستین بار حدود 36 میلیون سال پیش در آسیای مرکزی و در منطقه‌ای حوالی کوه های آلتای (altai) که بین روسیه ،مغولستان و قزاقستان کنونی پدیدار شده است.

تاریخ انسان و ماریجوانا

شواهد نشان میدهد انسان از 40000 سال پیش در حوالی کوه های آلتای حضور داشته و قبایل ساکن در حاشیه رودهای این نواحی ، گیاه کانابیس یا ماریجوانا را شناسایی کرده و احتمالا از آن به عنوان غذا استفاده می‌کردند.

همچنین این گیاه از اولین گیاهانی است که انسان شروع به پرورش و رشد آن کرده است. درحفاری های باستان‌شناسی در ژاپن در یک کوزه سفالی که به عصر جومون متعلق است، مقادیری از گل گیاه کانابیس پیدا شده است .

قبر 2700 ساله یک شمن در صحرای گبی که در آن بیش از یک کیلوگرم ماریجوانا به همراه اشیا دیگری پیدا شده که به عنوان قدیمی ترین ماریجوانا کشف شده شناخته می‌شود.

در طول تاریخ گیاه ماریجوانا برای استفاده از روغن، الیاف، بذر(به عنوان ماده مغذی)، استفاده طبی به عنوان دارو و همچنین استفاده در آیین های مذهبی و سنتی پرورش داده شده. گیاه ماریجوانا توسط بزرگترین تمدن‌های بشری از جمله چینی ها، آریایی ها، هندی‌ها و مصریان مورد استقبال قرار گرفت.

همچینین بسیاری از گروه های مذهبی از جمله بوداییان تبت ، هندوها ، صوفی ها ، تائویست ها ،سیک ها و بسیاری دیگر از گروه های مذهبی از این گیاه در مراسم خود استفاده میکرده‌اند.

نقاشی های کشف شده در غاری واقع شده در نزدیکی شهر ساحلی Kyushu در جنوب غربی ژاپن ، گیاه مرتفعی با برگهای شبیه به برگ های گیاه کانابیس را نشان میدهد.

استفاده از گیاه ماریجوانا در ایران باستان

در نوشته‌های باستانی آریایی‌ها (وداها ، Vedas) از سومَ (soma/suma) به عنوان داروی مقدس توهم زای شادی آور نام برده شده است که موبدان در مراسم مذهبی از آن استفاده فراوان میکرده‌اند. این دارو یا معجون را در زبان اوستایی هَئومه (haoma) یا هوم می‌گفتند.

هرچند اطلاعات قابل استناد و دقیقی در مورد گیاهانی که در ساخت این معجون استفاده میشده در دسترس نیست اما اعتقاد بر این است که ممکنه یکی از ترکیبات این معجون گیاه کانابیس یا نوعی قارچ سایکدلیک به نام آمانیتا موسکاریا بوده باشه.

آشوریان از طریق آریایی‌ها با خاصیت روانگردان بودن گیاه کانابیس آشنا شدند و از آن در برخی مراسم مذهبی استفاده میکردند و آنرا Qunubu یا داروی غم مینامیدند.

کانابیس یا ماریجوانا توسط آریایی‌ها به سکاها ،ترکیان ،داسن ها نیز شناسانده شد. سکاها که مردمانی ایرانی تبار بودند نیز از ماریجوانا به صورت دایمی و روزانه استفاده میکردند. بر اساس نوشته های هرودوت ، سکاها در جنگ ها و در مراسم تدفین نیز از دود آن استفاده میکرده اند. پروفسور رودنکو ( S.I Rudenko) در سال 1929 شواهدی از الیاف ماریجوانا برای تولید البسه در اطراف کوه های آلتای که ناحیه ای بین سیبری و مغولستان است پیدا کرد.

استفاده از ماریجوانا در تمدن‌های باستانی دیگری نیز استفاده میشد. ماریجوانا هندوها و نپالی ها از جمله این تمدن ها بودند. .در کتابهای مقدس چهارگانه Artharvaveda، شیوا که یکی از خدایان هندوهاست ،گیاه کانابیس را از هیمالیا برای مردم هند هدیه میاورد تا از آن استفاده کنند و لذت ببرند. شیوا را خدای بنگ “Lord of Bhang” نیز مینامند.

هندوها به سه روش از ماریجوانا استفاده میکرده اند. Ganja که گل گیاه ماریجوانا است ، چرس Charas محصولی خمیر مانند است که آن را با نام حشیش نیز میشناسیم و سومین شکل آن Bhang که در حقیقت نوعی نوشیدنی یا چای تهیه شده از ماریجوانا و شیر ، میخک ، دارچین و گلاب است که از آن جهت پذیرایی از میهمان نیز استفاده میکنند.

استفاده به عنوان دارو

انسان از حدود 10000 سال پیش از بذر گیاه کانابیس به عنوان غذا استفاده کرده است ،بنابراین تعجب آور نیست که با خواص درمانی آن نیز آشنا شده باشد. قدیمی ترین نوشته درباره استفاده از گیاه کانابیس به عنوان دارو به حدود 4700 سال پیش و دوران امپراطوری شنگ نونگ(چین باستان) باز میگردد. بر اساس داستان هایی که به صورت نسل به نسل از آن دوران نقل میشود ، امپراتور شنگ نونگ در آموزه های خود از گیاه کانابیس و جنسینگ و افدرا به عنوان گیاهان مهم دارویی نام برده است که به صورت خوراکی مورد استفاده قرار میگرفته اند. در مطلب اثرات مفید و مضر ماریجوانا بر مغز و بدن قادر هستید اثرات مختلف ماریجوانا بر بدن را مطالعه کنید.

در چین باستان از ماریجوانا برای درمان حدود 100 بیماری استفاده میکرده اند که این اطلاعات در اولین کتاب طب چینی به نام Pen-ts’ao ching گرداوری شده است. چینی ها از ماریجوانا به عنوان داروی مسکن (ضد درد )، داروی بیهوشی ، ضد افسردگی ، آنتی بیوتیک و آرام بخش و در درمان یبوست ،نقرس ،روماتیسم و حواس پرتی استفاده میکرده اند.

از حدود 1500سال پیش از میلاد تا قرن هجدهم ، گیاه کانابیس در نواحی مدیترانه و خاورمیانه در کشورهایی مانند مصر ، یونان ،هند و ایران به عنوان دارو استفاده میشده است .نوشته هایی مربوط به هند باستان نشان میدهد که آنها با خواص روان گردانی کانابیس آشنا بوده اند و پزشکان هندی از کانابیس برای درمان بسیاری از بیماری ها از جمله بی خوابی ،سردرد ،تسکین درد عضلآنی و درد هنگام زایمان و بیماری های گوارشی استفاده میکرده اند. در نسخه های اولیه اوستا کتاب زرتشتیان ، از گیاه کانابیس به عنوان مهمترین گیاه دارویی شناخته شده تا آن زمان نام برده شده است.

طب اسلامی و ماریجوانا

در طب اسلامی و از قرن هشتم تا هجدهم میلادی از کانابیس به صورت گسترده به عنوان داروی ادرار آور، داروی ضد تهوع، ضد تشنج و ضد التهاب، تب بر و داروی مسکن استفاده میشده است. در قرن نوزدهم میلادی ، William Brooke O’Shaughnessy پزشک ایرلندی از آن برای درمان اسپاسم عضلانی ،گرفتگی معده و تسکین درد مورد استفاده قرار داد.

طی چند دهه اخیر، تعداد آزمایشگاه ها و محققانی که بر روی خواص کانابیس و کانابینوید ها در حال تحقیق هستند رو به افزایش بوده است.  این تحقیقات نتایج جالب و گاها بحث برانگیزی را به همراه داشته است. تحقیقات اخیر حاکی از خاصیت ضد تومور و ضد سرطانی برخی از کانابینویدها است. در حالی که در گذشته بیماران سرطانی از ماریجوانا برای کم کردن اثرات ناشی از شیمی درمانی مانند حالت تهوع و کم اشتهایی استفاده میکردند. این تحقیقات نشان میدهد که ماریجوانا ممکن است بتواند در درمان و پیشگیری از سرطان به خصوص سرطان های سینه و ریه موثر باشد.

نتیجه‌گیری

ماریجوانا یا کانابیس یکی از قدیمی‌ترین گیاهانی است که با انسان تعامل داشته و نقش‌های متنوعی در تاریخ بشریت ایفا کرده است. از استفاده‌های اولیه به عنوان غذا و دارو در آسیای مرکزی گرفته تا کاربردهای مذهبی و فرهنگی در تمدن‌های باستانی مانند چین، هند، ایران و مصر، این گیاه همواره بخشی از زندگی انسان‌ها بوده است. شواهد نشان می‌دهند که ماریجوانا نه تنها برای تسکین درد و درمان بیماری‌ها مورد استفاده قرار می‌گرفته، بلکه در آیین‌های مذهبی و مراسم‌های خاص نیز جایگاه ویژه‌ای داشته است.

تحقیقات اخیر نیز بر خواص درمانی و ضد سرطانی این گیاه تاکید دارند و نشان می‌دهند که ماریجوانا ممکن است در درمان و پیشگیری از برخی بیماری‌ها مؤثر باشد. با توجه به این تاریخچه طولانی و کاربردهای متعدد، می‌توان نتیجه گرفت که ماریجوانا گیاهی با اهمیت تاریخی و درمانی قابل توجه است که همچنان می‌تواند در زمینه‌های مختلف مورد استفاده و تحقیق قرار گیرد.

مطالب دیگه ای که ممکنه برات جذاب باشه

تاریخ باستانی قارچ جادویی | مجیک ماشروم

10 نوع از قوی ترین نژاد‌های ماریجوانا در جهان

کتاب آمانیتا موسکاریا – گیاه جاودانگی